„ Krzyż bez Boga przygniata, z Bogiem daje odkupienie … mówią Święci i Błogosławieni” – Ojciec Pio

Święto Podwyższenia Krzyża 14-tego września poprzedza kilka wydarzeń związanych ze św. Ojcem Pio. W tym dniu czciciele i Grupy Modlitwy Ojca Pio rozpoczynają nowennę przed liturgicznym wspomnieniem 23-go września św. Ojca Pio – naszego Patrona. Natomiast 20-ty września to dzień w którym Ojciec Pio otrzymał widzialne stygmaty na swoim ciele – znaki męki Jezusa Chrystusa. W diecezji sandomierskiej znajduje się najstarsze Sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego w Polsce na Świętym Krzyżu w górach świętokrzyskich. Stróżami tego świętego miejsca są Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej. Tegoroczny tygodniowy odpust w dniach 12 – 19 września na Świętym Krzyżu przeżywany był pod hasłem: „ Krzyż bez Boga przygniata, z Bogiem daje odkupienie…mówią Święci i Błogosławieni” W Święto Najświętszej Maryi Panny Bolesnej 15-tego września patronował święty Ojciec Pio. – „Maryjo wyjednaj nam miłość do Krzyża” .Tymi słowami nasz Patron zaprosił swoje duchowe córki i synów do tego świętego miejsca pod Krzyż. Ojciec Pio mówił „Kocham krzyż, tylko krzyż, kocham dlatego , że na jego ramionach widzę JEZUSA.”Słysząc te słowa nie mogło nas zabraknąć w tym miejscu. Razem z naszym diecezjalnym moderatorem /GMOPio/ ks. Leszkiem Biłasem przedstawiciele z Janowa Lubelskiego, Lipy, Gorzyc, Samborca, Stalowej Woli i Bogorii w 50 osobowej grupie udali się do świętokrzyskiego sanktuarium. Poszliśmy drogą naszego patrona i oddając pokłon Matce Bolesnej wstąpiliśmy do szkoły Miłości Ukrzyżowanej przez Eucharystię. Adoracja Relikwii Drzewa Krzyża Świętego, Różaniec przed Najświętszym Sakramentem, Koronka do Bożego Miłosierdzia to czas łaski pielgrzymkowego czuwania razem ze Świętym Ojcem Pio w tym Świętym Miejscu.

Ciepła słoneczna pogoda, oblackie słowo historii tego uświęconego miejsca, piękno otaczającej przyrody dodatkowo wpłynęły na radosne przeżycie naszej pielgrzymki. Wracając nie mogliśmy nie wstąpić do Matki Bożej Pocieszenia w Bogoryjskim sanktuarium. W tym miejscu ks. Leszek Biłas – proboszcz i kustosz sanktuarium przybliżył jego dzieje, odmówiliśmy też wspólnie modlitwę w kolejnym dniu nowenny. Po kapłańskim błogosławieństwie udaliśmy się w dalszą posługę Grup Modlitwy Ojca Pio.

Marek Spasiuk

Historia

Pietrelcina, mała miejscowość na zachodzie Włoch. Miejsce jak wiele innych, biednych prowincji, niewyróżniających się u końca XIX w. I tam oto przychodzi na świat Franciszek. Dziecko, które od najmłodszych lat prowadzi mistyczną rozmowę z Bogiem. Często przebywa w parafialnym kościółku, i kocha obcować z przyrodą. Mimo, iż miejsce jest jak wiele innych, on potrafi dostrzec moc stwórczą samego Boga. Przesiadując całymi dniami na wypasaniu owiec, od najmłodszych lat miał możliwość nawiązania kontaktu z niebem. Rzeczy, postacie, głosy, które widywał i słyszał były dla niego całkiem naturalne i dopiero nadchodzący czas pokazał, że jest w tym odosobniony. I tak pewnego dnia do drzwi domu zapukał podróżujący zakonnik, którego przyjęli w jego podróży rodzice małego Franciszka. Pielgrzym zrobił nie małe wrażenie na młodym chłopcu, który zapragnął być także zakonnikiem i mieć nie mniejszą brodę niż on. Ojciec, widząc prawdziwy głos Boży w swoim synu, postanowił wyemigrować do Ameryki w celu zarobienia pieniędzy na edukację syna. Franciszek wstępuje do zakonu. Próby jakich musiał doświadczyć w pierwszych latach nie pozostawiały złudzeń, iż jest osobą pokorną, posłuszną i gorliwą, i jest godny święceń kapłańskich. Zdrowie już wyświęconego na Ojca Pio Franciszka nie było jego mocną stroną. Wynikało to z faktu, że przyjmował wiele cierpienia wielu osób, które musiał odchorować. I to doprowadziło go do przyjęcia największego daru od Pana Jezusa 20 IX 1918 w postaci stygmatów za grzechy innych ludzi, które wywarły wpływ na całe dalsze jego życie. Sam, uważał, że widok ran wpędza jego w zawstydzenie i zakłopotanie, i prosił wielokrotnie Boga, aby je ukrył i pozostawił rany niewidoczne, jednocześnie nie umniejszając cierpienia. Bóg jednak miał wielkie plany w stosunku do Ojca Pio co wymagało od niego niejednokrotnie heroicznej postawy. Za jego przyczyną doszło do nawrócenia niezliczonej liczby osób, które trwa do dnia dzisiejszego. Mimo zmasowanych prześladowań, także ze strony Kościoła, nie poddał się w walce o miłość i nie wypowiedział posłuszeństwa. W momencie, kiedy jego zdrowie było na krawędzi, i wydawało się, że jego dni są już policzone, pielgrzymująca figura Matki Bożej z Fatimy wyciągnęła go z sideł śmierci. Doznał uzdrowienia, takiego samego jakich inni doznawali za jego wstawiennictwem. Przykład życiowej postawy św. Ojca Pio może być wzorem każdego katolika w walce o wieczną miłość.

Modlitwa

Ojcze Niebieski, dziękuję Ci za to, że mnie kochasz. Dziękuję Ci za zesłanie Twojego Syna, Pana naszego Jezusa Chrystusa na świat, aby mnie zbawił i uwolnił. Ufam w Twą moc i łaskę, która wspiera i leczy mnie. Kochający Ojcze, dotknij mnie teraz swoimi uzdrawiającymi dłońmi, bo wierzę, że jest Twoją wolą abym był zdrowy na ciele, umyśle, duszy i duchu.

Okryj mnie najszlachetniejszą krwią Twojego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa od czubka mej głowy do podeszwy mych stóp. Wyrzuć to, czego nie powinno być we mnie. Wylecz niezdrowe i nieprawidłowe komórki. Otwórz zablokowane tętnice i żyły oraz odbuduj i dopełnij wszelkie uszkodzenia. Usuń wszystkie stany zapalne i przemyj infekcje mocą najdroższej krwi Jezusa. Niech ogień Twej uzdrawiającej miłości przejdzie przez całe moje ciało w celu uzdrowienia tak, aby funkcjonowało ono w sposób w jaki Ty je stworzyłeś. Dotknij też mego umysłu i moich emocji, nawet najgłębszych zakamarków mojego serca.

Napełnij mnie swoją obecnością, miłością, radością oraz pokojem i przyciągaj jeszcze bliżej do siebie w każdym momencie mojego życia. Ojcze, napełnij mnie Swoim Duchem Świętym i upoważnij do czynienia wszystkiego co się da, aby moje życie przynosiło chwałę i cześć Twemu świętemu imieniu. Proszę Cię o to w imię Pana Jezusa Chrystusa. Amen.